اولین مطلب من

سلام من نویسنده جدید این وبلاگم البته با لطف مازیار جون

خوب یکم از خودم تعریف کنم اول این که به دلایلی که هیچ کس نمیدونه وبلاگ قبلیم با آدرس hasty16.blogfa.com رو حذف کردم اسمم پریه بچه ها صدام میزنن هستی ( جلوی معلمها ) و در دیگر مواقع اسمم شترگاوپلنگ بعضی وقتها هم زرافه چشم-عسلی که براساس ظاهرم روم گذاشتن خوب دیگه چت هم نمی کنم و این که امسال تونستم المپیاد نجوم بدم البته من که احتیاج به این چیزا ندارم همین دیروز فیروز جون ( پروفسور نادری یکی از مدیران ناسا ) بهم زنگ زد گفت بیا ناسا یه موشک می خواهیم بفرستیم کمکتو لازم دارم منم گفتم نه پس فردا فیزیک دارم میخوام خونه درس بخونم ( بنده خدا دلم براش سوخت ولی چه می شه کرد ما که تو این دنیا ۱ معلم فیزیک بیشتر نداریم این قسمتو فقط همکلاسی های عزیز می -فهمن )

Lady Chatting Robot

امروز حس نجومی آپ کردن ندارم این کد که توی ادامه هست رو بذارین این گوشه پایین صفحه خودم هم گذاشتم ولی بد می گیره

ادامه نوشته

اطلاعات اولیه از کهکشان راه شیری

_{مرکز کهکشان بیست و چهار هزار سال نوری در راستای صورت فلکی قوس با ما فاصله دارد. این سوی کهکشان تا ان سوی ان صد هزار سال نوری فاصله داردکهکشان از یک گوی مرکزی متشکل از ستارگان پیر قرمزرنگ ویک صفحه خارجی مسطح حاوی گاز وغبار و ستارگان آبی جوان تشکیل شده است.بخش مرکزی راه شیری باید بسیار درخشانتر به نظر برسد ولی ابرهای غباری شکل آن را از دید ما پنهان می کنند.خورشید ما درصفحه خارجی در بازو جبارکهکشان قرار دارد.جبار-  قنطورس-قوس و برساووش(برساووس)چهار بازوی مارپیچی کهکشان ما هستند.}

 

_{همسایگان دیوار به دیوار ما}

_{در نیمکره جنوبی می توان دو تکه ابر را شب هنگام مشاهده کرد که به نظر می رسد تکه های جدا شده ای از راه شیری باشند.انها را ابرماژلانی بزرگ و ابر ماژلانی کوچک گویند.ابرهای مزبور به نام فردینان ماژلان اولین اروپایی که آنها را مشاهده کرد نامیده شده اند.انها نیز از تعداد زیادی ستاره کم نور تشکیل شده اند و کهکشانهای کوتوله ای هستند که در فاصله صد و پنجاه هزار سال نوری ما قرار گرفته اند.}

 

_{درخششی شیری رنگ}

_{راه شیری ما کهکشانی است مارپیچی.بخشهای خارجی آن از خطوط طویل و منحنی شکل ستارگان موسوم به بازوهای مارپیچی تشکیل شده است. این بازوها به صورت منحنی وارد بخش مرکزی کهکشان می شوند.بخش مرکزی شامل نود درصد کل ستارگان موجود در کهکشان است اخترشناسان. این بازوهای مارپیچی را با تعقیب غولهای ابی جوان موجود در انها ردیابی می کنند.خورشید ما درون بازوی جبار قرار گرفته است.این بازو سومین بازوی راه شیری است.بازوهای قنطورس و قوس به مرکز کهکشان نزدیکتر و بازوی برساووش از مرکز کهکشان دورتر است.همه ستارگان موجود در این بازوها دور مرکز کهکشان می گردند.خورشید هر دویست و سی سال یکبار دور مرکز کهکشان می گردد.} 

 

سحابی سیاره نمای هلیکس  یا  7293 NGC در صورت فلکی دلو  و به

 

فاصله  650 سال نوری ا  ز قرار داردو با پهنای  نصف  قرص ماه کامل

 

بزرگترین سیاره نمای آسمان از نظراندازه زاویه ای است . گرچه هلیکس

 

 

    

 

 

تا کنون  سوژه  تلسکوپهای  بسیاری از جمله  تلسکوپ  فضایی  هابل  در

 

تصویری استثنایی ( تصویر کوچک )  بوده است   اما نمای تازه تلسکوپ

 

فضایی   فروسرخ ا سپیتزر در طول موجی تازه  ساختارهای   پنهان  این

 

سحابی را نشان می دهد.

      

خمیدگی فضا

تازمانی که انیشتن نشان دهد گرانش بین اجرام ناشی از خمیدگی فضای بین آنهاست گرانش  به صورت نیرویی بین اجرام توصیف می شد.در نتیجه خمیدگی که انیشتن از آن صحبت می کند واقعاً خمیدگی فضا زمان یعنی ترکیب چهار بعدی عالم است.

تصور اینکه فضا( مثل خلا) چگونه می تواند خمیدگی داشته باشد دشوار است. با یک مقایسه می توان آن را توضیح داد . فرض کنید از مداری در پیرامون زمین مقایسه ای را که در آن دو قایق در استوای با فاصله ۲۰کیلومتر از هم قرار دارند و به طرف قطب جنوب حرکت می کنند تماشا می کنیم. از نظر قایق رانها این قایق ها در طول مسیر مسطحو موازی  حرکت می کنند ولی با گذشت زمان قایقها به طرف هم کشیده می شوند ودر نزدیکی قطب جنوب به هم می رسند . قایق رانهای درون قایق ها این کشش به سوی یکدیگر را می توانند ناشی از نیروی واردبه قایق ها تعبیر کنند اما به سادگی می توان دریافت که کشیده شدن قایق ها به سوی هم بر اثر خمیدگی سطح زمین است.

وقتی نور از نزدیکی زمین می گذرد مسیر نور به دلیل خمیدگی فضای آنجا خم می شود اثری که آن را همگرایی گرانشی می نامند  . وقتی نو ر از کنارساختاری با جرم بیشتر عبور کند مانند یک کهکشان یا یک سیاهچاله که جرم زیادی دارد مسیر آن خمیدگی بیشتری پیدا می کند. اگر این ساختار بین ما و یک اختر وش (یک چشمه نور درخشان و بسیار دور)  باشدنور گسیل شده از اختر وش می تواند به دور این ساختار پر جرم خمیده شود و به ما برسد بنابر این به نظر می آید نوری که به ما می رسد از جهتهای مختلفی از آسمان می آید ما همان اختر وش را در همه جهتهای مختلف می بینیم که به هم آمیخته اند

شهاب و شهاب سنگ Meteors, Meteoroid , Shooting star
در شبهاي صاف ،حتما متوجه خطوط درخشان وگذرايي شده ايد كه در زمينه آسمان پر ستاره ظاهر مي شوند واز بين مي روند. اين شهاب ها قطعات سنگهايي هستند كه در فضا سر گردانندو ضمن حركت ، با جو فوقاني زمين برخورد مي كنند و حاصل اصطحكاك آن ها توليد حرارت زياد ، سوختن و نوراني شدن است .
اگر شهابي چنان بزرگ باشد كه بتواند با سطح زمين برخورد كند ،در اين صورت شهاب سنگ ناميده مي شود. همه ساله ،مقداري شهاب سنگ در نقاط مختلف زمين (واغلب در دريا ) فرود مي آيد.
دنباله دار ها Comet
به مجموعه اي از سنگ ريزه،غبار و گاز هاي منجمد معلق در فضا دنباله دار مي گويند. مدار حركت دنباله دار ها بيضي بسيار كشيده است كه گاهي از حاشيه منظومه شمسي نيز خارج مي شود. معروف ترين دنباله دار كه به اسم كاشف آن هالي ناميده مي شود ،هر 75سال يك بار ظاهر مي شود . آخرين باري كه اين دنباله دار به زمين نزديك شد سال 1985 بود.

سيارك ها Asteroid
در فاصله 550 ميليون كيلومتري از خورشيد ، بين مدار هاي سياره بهرام و مشتري ده ها هزار جرم آسماني سنگي وجود دارد كه سيارك ناميده مي شوند. سرس بزرگترين سيارك است و فقط 25/10 كيلومتر عرض دارد . اغلب آن ها كوچك و به اندازه يك قلوه سنگ مي باشند. ستاره شناسان معتقدند كه سيارك ها قطعاتي از يك سیاره هستند كه به دلايلي نا معلوم هيچگاه شكل نگرفته اند.

كهكشان ها و جهان بزرگ Galaxy
همه ستاره هايي را كه به هنگام شب در آ سمان مشاهده مي كنيم در مجموعه اي گرد آمده اندكه به كهكشان راه شيري معروف است . منظومه شمسي خود ما هم بخشي از همين كهكشان است(در يكي از بازو هاي كهكشان راه شيري) . در اين صورت آنچه در فضا وجود دارد ،همين يك مجموعه است! با نگاه كردن به تصاوير ديگر كهكشان ها ميتوانيد حدس بزنيد كه به جز كهكشان ما مجموعه ي ستارگان يا كهكشان هاي بسيار متعدد ديگري هم در فضا وجود دارد كه تعداد ستارگان هريك ، ممكن است به ميليون ها عدد برسد. تعداد خود كهكشان ها هم از حد شمارش خارج است . در عين حال ،بين كهكشان ها گاهي هزار ها وبلكه ميليون ها سال نوري فاصله وجود دارد. بنا بر اين ،عملا بايد گفت كه فضا بي انتهاست. كهكشان راه شيري مانند چرخي بزرگ به دور خود مي چرخد. خورشيد وستارگان نزديك ما با سرعت 240 كيلومتر بر ثانيه حول مركز كهكشان در حركتند! اما به علت عظمت كهكشان 200ميليون سال طول مي كشد تا خورشيد يك بار حول مركز آن بچرخد.
البته كهكشان هاي ديگر چنان دورند كه فقط با تلسكوپ هاي بزرگ ،آن هم در مدت زمان طولاني مي توان از آن ها عكس گرفت.

سحابي هاNebulae
سحابي ابري وسيع متشكل از غبار وگاز است. گازهايي كه آن را تشكيل مي دهند فوق العاده رقيق و در دمايي كم هستند . سحابي ها به علت نور خود نمي تابند بلكه بر اثر نور ستارگان مجاور قابل رويت هستند . در صورتي كه به اين ترتيب مرئي شده باشند ،به ستارهاي محو وابري مي مانند.ولي به اندازه و ساختمان واقعي آن ها فقط به كمك تلسكوپ مي توان پي برد.سحابي هاي ديگر ،تاريك هستند ومانع نور سترگاني مي شوند كه پشت آنها قرار دارند.

به منظور توضيح بعضي از مفاهيم اختر شناسي و همچنين امور دريا نوردي ، اختر شناسان طبق نظريه بطلميوس ، زمين را در مركز كره اي بسيار بزرگ و فرضي تصور مي كنند كه تمام اجرام سماوي در روي آن واقع اندو به دور زمين مي چرخند.طبعا ، ما هميشه نيمي از اين كره فرضي را مي بينيم ، زيرا نيم ديگر آن در زير سطح افق واقع شده است براي اين كره فر ضي مي توان قطبين و منطقه استوا نيز در نظر گرفت . در چنين كره اي چون زمين به دور خورشيد مي گردد ،در هر ماه از سال ، زمين را در محل معيني از مدار خود مي يابيم . در اين محل ،منظره آسمان شب نيز چون متوجه راستاي معيني است ،ستارگان ويژه اي را در جلوي چشم ما پديدار مي سازد كه در ماه قبل يا بعد، آن ها را در همان وضعيت نمي يابيم . بعد از سپري شدن 6 ماه ،زمين به نقطه اي مقابل محل قبلي مي رسد وطبعا منظره ي آسمان عوض مي شود (زيرا قسمت مربوط به 6 ماه پيش در روز قرار مي گيرد كه هوا روشن است).
ولي بعد از گذشت يك سال ،دوباره همان منظره قبلي را مشاهده خواهيد كرد.

كره سماوي و وضع زمين نسبت به آن
قدیما در مجموع ،12 صورت فلكي ويژه (برج) را در نظرمي گرفتند و محل آنها را در حول منطقه ي استوا ي كره سماوي مي دانستند. به همين دليل ، به اين محل كه مانند كمر بند ي فرضي زمين را احاطه كرده است، منطقة البروج گفته مي شود.
بدين ترتيب خورشيد در هر ماه از مقابل يكي از صورت هاي فلكي 12 گانه طلوع مي كند. قبل از آنكه نام ماه هاي ايراني،عربي يا غربي مرسوم شود، ماه ها را به نام همان برج ها مي خواندند(حمل، ثور، جوزا و...).

ستارگان Stars
ستارگان گوي هاي بسيار بزرگي از گاز هاي بسيا ر گرم هستند كه بواسطه نورشان مي درخشند. در سطح دماي آن ها هزاران درجه است ودر داخل دمايشان بسيار بيشتراست. در اين دما ها ماده نمي تواند به صورت مایع يا جامد وجود داشته باشد.گاز هايي كه ستارگان را تشكيل مي دهند بسيار غليظ تر از گاز هايي هستند كه معمولا در سطح زمين وجود دارند.چگالي هاي فوق العاده زياد آن ها در نتيجه فشار هاي عظيمي است كه در درون آن ها وجود دارد. ستارگان در فضا حركت مي كنند ، اما حركت آنها در آسمان به آساني مشهود نيست.حتي هزاران سال نيز حركت قابل ملاحظه اي در آنها مشهود نيست.